Al geruime tijd geef Anja het over de alternatieve Elfstedentocht op de weissensee. Door allerlei oorzaken kwam mee doen er steeds niet van.
En nudan, na jaren er over praten, was het tijd voor actie! Lees hieronder het verslag dat Anja schreef en laat je inspireren.
Een fantastisch avontuur
Dinsdag 21 januari 2020. Die stond al een tijdje in de agenda. De 200 km van de Alternatieve Elfstedentocht Weissensee. Het was zover.
Aan deze dag ging een rommelnacht vooraf. Heel normaal volgens de ingewijden. Je leeft toch een aantal maanden naar zo’n moment toe en het is niet niks.
Het was er stil van in de ontbijtzaal. Iedereen zat in zijn eigen wereldje.
Bij de start was het min 11. Zaak om voldoende laagjes aan te trekken. 6 moest voor mij voldoende zijn.
De wandeling naar de tent was een mooie warming up. Daar de schoenen aan en op het ijs de ijzers eronder. Dat blijft voor mij wel een gevecht maar met wat hulp hoor ik de ”klik”, lamp op de helm aan en naar de start. 887 deelnemers vandaag, waarvan 237 dames!!!
Het is een indrukwekkend gezicht als om 7 uur de stroom met lampjes op gang komt.
Door de verschillende lussen in het parcours zie je de deelnemers in grote groepen steeds opnieuw. Dat is in het donker met de lampjes aan een prachtig gezicht.
De zon komt langzaam op. Het wordt lichter. Dat rijdt wel zo relaxed. De eerste 3 ronden rijden we zonder verzorgingsstop. In een grote groep word je meegezogen en kost het weinig energie. Wel blijft het verdomd goed opletten. Je ziet de mooiste balerinaposes om overeind te blijven maar ook vele valpartijen. De meeste rijders rijden met goede bescherming, staan op en gaan weer door.
Het zonnetje boven de bergen, de mooie vergezichten, het snijden van de messen op het ijs. Volop genieten. Zo glijden de eerste 100 km eenvoudig onder de voeten door.
Aan het einde van de achtste ronde maak ook ik kennis met het ijs. Gelukkig alles nog heel en weer door. Maatje Piet wacht me op. We rijden samen verder maar niet meer in zo’n grote groep. Het gaat wel minder snel, maar zo lang gefocust blijven is best lastig. Je kan en mag niet verslappen.
Nu is het vooral genieten van het schaatsen en de rust om je heen. Geen schaatsgeluiden meer, gewoon lekker rijden.
Het terugtellen kan beginnen. Vanaf 125 km wordt het wat taaier. Een pijntje hier en daar maar rustig doorgaan.
René uit Waarland rijdt een rondje met ons mee. Dat is lekker voor de afleiding.
Na 12 rondjes nemen we een wat langere stop. Ff de spanning van de benen. Heerlijk.
We vervolgen onze uitdaging en het einde komt in zicht. We rijden in de zon en in de schaduw, net zoals de morgen begon. Het wordt weer kouder. Langzaam zakt de zon weg. De schemer valt in. Een halve ronde nog in het donker. En het allermooiste: missie geslaagd. De 200 km uitgereden. En het is een end hoor. Iets voor half 6 gaan we over de finish. Ik ben super blij dat het gelukt is.
Ik zoek Kees die ons de hele dag aanmoedigde op het ijs. Top om dit samen te beleven.
Ik bedank Piet voor de fantastische dag.
Kolkman collega’s, jullie bedankt voor de prachtige beleving. Er stond op de poster die ik kreeg: 50 jarige wil nog 1 keer vlammen. Het heeft een paar jaar geduurd, maar gevlamd heb ik.
Tegen iedereen die ook graag eens voor een sportief doel wil gaan zou ik zeggen: Ga ervoor.