Dokkeren
De tijd van dokkeren is weer aangebroken. Dokkeren doe je hoofdzakelijk in Vlaanderen en Noord Frankrijk. Het bestaat uit het fietsen over kasseiwegen die daar nog liggen en hoe slechter de kasseien in de weg liggen hoe erger het dokkeren is.
Het dokkeren begon afgelopen week in de driedaagse de Panne. Als voorbereidingskoers voor de heilige Ronde van Vlaanderen en de daarop volgende Parijs-Roubaix is “de Panne” het verplicht om hellingen voorzien van kasseien in de route op te nemen. Het peloton krijgt op die manier de kans om in wedstrijd verband de stenen te leren berijden. Met de Ronde van Vlaanderen was zondag de eerste echte kasseien klassieker.
Al dat gedokker levert voor het publiek prachtige beelden op van klapperende kettingen, lekstotende banden en zichzelf een wegzoekende fietsen. Met name de mindere goden in het peloton vervloeken de kasseistroken. Ze kunnen daar hun kracht niet kwijt, hun fiets lijkt juist niet te doen wat zij willen en dwars op de weg staande collega’s zijn schering en inslag.
De mannen die het wel leuk vinden, de “Flandriëns” van het peloton kunnen niet wachten tot de eerste strook zich aandient. Daar kunnen zij laten zien dat ze de kunst van het dokkeren perfect beheersen. Zij laten de fiets de richting zoeken die de fiets zelf wil, zij houden de spanning op de ketting en het achterwiel waardoor ze zichzelf onderscheiden van de gewone fietser.
In al het dokkergeweld heb je verschillende gradaties dokkeraars. Je hebt de totaal niet dokkeraars, dit zijn veelal lichte Italianen en Spanjaarden. Dan heb je een groep die de kunst redelijk beheerst, West Europeanen meestal. Zij doen dappere pogingen de echte mannen bij te houden maar slagen daar slechts zelden in als het er echt op aan komt. Dan heb je de specialisten, de wat zwaarder gebouwde renners met veel macht. Als de koersen langer worden en de kasseien rommeliger zijn zij in hun element.
Één categorie komt er nog bij en de eerlijkheid gebied te zeggen dat daar eigenlijk maar plaats is voor 1 renner. Fabian Cancellara is zijn naam. Zondag bewees hij weer eens dat een enkele dappere collega op hangen en wurgen zijn wiel kan houden maar op de streep kon hij zijn handen gewoon weer juichend in de hoogte steken. Een dokkeraar van eenzame klasse!